Sweet Dreams My Brother

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

#จะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออยู่ๆครอบครัวที่มีความสุขของคุณมี

   สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมา?

ซีวาน: อะไรนะครับแม่!! แม่จะแต่งงานใหม่!! [ผู้เป็นแม่แทบจะ

           ปิดหูเมื่อผู้เป็นลูกตะโกนขึ้น เมื่อได้รับข่าวชวนช็อคใน

           เช้าวันหนึ่ง]

แม่: ขอโทษนะจ๊ะซีวานที่แม่บอกปุบปับแบบนี้ เราคบกันมา

       หลายเดือนแล้วจ้ะ  อีกอย่าง.........แม่ก็ท้องด้วย...[เงียบ

       ไม่มีเสียงตอบรับอะไรอีกเลยจากคนทั้งคู่]

ซีวาน: ผมขอตัวไปโรงเรียนก่อนนะครับ [แล้วซีวานก็ไป

          โรงเรียนอย่างเหม่อลอย มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเขา

           ที่อยู่ๆบ้านที่เคยมีกันอยู่สองคนแม่ลูก กลับจะมีสมาชิก

           เพิ่มขึ้นทีเดียวถึง 2 คน] เหมือนชีวิตเรากำลังถึงจุด

           หักเหแล้วสินะ~ [พึมพำ ก่อนจะสะดุ้งเมื่ออยู่ๆก็มีมือหนึ่ง

           ตบมาที่หลังของเขา ถึงไม่แรงนักแต่เพราะกำลังเหม่อ

           ลอยเลยสะดุ้ง ทำเอาอีกฝ่ายแปลกใจ]

จุนยอง: ซีวานนายเป็นอะไรน่ะท่าทางเหม่อลอย? [ถามอย่าง

             สงสัย อีกฝ่ายหันมาหาก่อนถอนหายใจ จุนยองเลิกคิ้ว

             มองอย่างแปลกใจ]

ซีวาน: เปล่า~ [ตอบก่อนเดินไป จุนยองมองตามงงๆอึ้งๆก่อน

           วิ่งตามไปกอดคอ]

จุนยอง: เฮ้ๆบางครั้งคำว่าเปล่าก็ไม่ใช่คำตอบเสมอไปนะเพื่อน

             [จุนยองบอกยิ้มๆ ซีวานหันมาสบตาเพื่อนรักนิ่งสนิท

              ก่อนถอนหายใจ จุนยองมองขำๆ]

ซีวาน: นายขำอะไรของนายน่ะ? [ถามนิ่งจุนยองเลิกคิ้วมองยิ้ม

           ซีวานถอนหายใจอีกรอบ จุนยองหุบยิ้มก่อนถามอีก

           ครั้ง]

จุนยอง: บอกฉันได้มั้ยว่านายมีอะไรไม่สบายใจ ไม่ต้องบอก

             หมดก็ได้ บอกเท่าที่อยากจะบอกนะ [ยิ้ม~ซีวานหันมา

             มองหน้าเพื่อนรักนิ่งอีกรอบ]

ซีวาน: เราเป็นเพื่อนรักกันใช่มั้ย? [ถาม..จุนยองพยักหน้ารับ

           ยิ้มๆ] นายจะไม่บอกใครเรื่องนี้ใช่มั้ย? [ถามอีกครั้งเพื่อ

           ความแน่ใจ จุนยองเริ่มขมวดคิ้วสงสัย]

จุนยอง: เดี๋ยวนะ! เรื่องมันใหญ่ขนาดต้องขอให้ปิดเป็นความ

             ลับขนาดนั้นเลยเหรอ? [ถามอย่างสงสัย]

ซีวาน: อื้อ...[ตอบรับเบาๆจุนยองพยักหน้ารับให้สัญญา

           แล้วซีวานก็เล่าให้เพื่อนรักฟังว่าเกิดอะไรขึ้น และนั่นคือ

           สาเหตุที่ทำให้เขาเหม่อลอยในเช้าวันนี้นั่นเอง

           พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วจุนยองก็ถอนหายใจ]

จุนยอง: พวกนายคิดว่ายังไง? [ถามโดยไม่ได้หันไปมองข้าง

             หลังเลย ซีวานสะดุ้งหยุดเดินและหันมาทางข้างหลัง

             ทันที อีก 3 คนยิ้มหวานให้ ยกเว้นคนนึงที่เดินมาทาง

             เขา]

เควิน: ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่จนต้องให้เก็บเป็นความลับเลยนี่

           นา [โพล่งขึ้นก่อนเดินผ่านเขาไปอย่างไม่สนใจ]

ชิค: [เดินมากอดคอพี่] ใช่ๆครับพี่ออกจะดีซะอีกที่พี่กำลังจะมี

       น้อง [ชิคบอกพร้อมยิ้มร่าและก็หุบยิ้มในทันที] ผมซะอีกที่

       ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีพี่น้องเลย [ไม่พูดเปล่าและถือ

       วิสาสะซบลงบนไหล่พี่ ซีวานผลักหัวชิคออกอย่าง

       รำคาญ]

ซีวาน: ฉันไม่เห็นนายจะเดือดร้อนอะไรเลยสักนิด ออกจะลัลล้า

           สบายใจได้ทุกวัน [ซีวานแขวะ ชิคหัวเราะดังๆ]

ชิค: พี่เนี่ยรู้ทันผมตลอดเลยน๊า~ [พูดอ้อนๆพร้อมจิ้มแก้มพี่

       เบาๆซีวานเลยตีมือให้เลยชิคขำ]

แทฮอน: ฮยองชิคไม่รีบไปเข้าชมรมนะ เดี๋ยวไปไม่ทันซ้อมเช้า

             จะโดนลงโทษนะ [แทฮอนบอกเท่านั้นแหละชิคกี้ก็

             สะดุ้งมั่ง]

ชิค: ตาย!! [ก่อนวิ่งไปเลย]

แทฮอน: แล้วนายล่ะฮีชอล? [หันมาถามคนข้างๆที่เดินเอื่อยๆ

             อย่างไม่สนใจใคร]

ฮีชอล: ฉันไม่รีบนี่ [ตอบและยังคงเดินเอื่อยๆชิวๆไปต่อ แทฮอน

           ถอนหายใจหน่ายๆกับนิสัยของคนข้างๆ]

แทฮอน: งั้นพวกนายจะไปที่ชมรมยิงธนูเหมือนกันรึเปล่า?

             [ถามซีวานกับจุนยองทั้งคู่พยักหน้ารับ] งั้นก็รีบไป

              เถอะเดี๋ยวออดเข้าเรียนจะดังซะก่อนนะ [บอกยิ้มๆ

              และพากันรีบเดินไป]

กวังฮี: เฮ้!!!!!รอด้วย!!! [ตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งมาหาเพื่อนๆ

          ที่สำคัญมือยังลากหนุ่มน้อยอีกคนมาด้วย]

มินอู: พี่คร้าบ!!!!ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว!!~ [ตะโกนลั่นติด

         หอบไปด้วย พอมาถึงหน้าเพื่อนๆที่เหลือ] โฮ้ว~รอดตาย

         สักทีนะเรา [โพล่งขึ้น]

กวัง: แค่นี้ทำเป็นบ่นนะนาย [บ่นพร้อมส่งสายตาเยาะหยัน]

มินอู: แล้วพี่จะลากผมมาทำไมเนี่ยมือก็เหนียวชะมัด [บ่นไปลูบ

         ข้อมือตัวเองไป]

กวัง: หนอย~ถ้าฉันไม่ลากนายมา นายคงมาถึงโรงเรียนพรุ่งนี้

        เถอะ [ว่าใส่มินอูเบะปากอย่างเอือมระอา]

มินอู: ไม่น่าเป็นญาติและบ้านอยู่ใกล้กันเล้ย [บ่นพึมพำอย่า

          หงุดหงิด]

กวัง: เดี๋ยวฉันตบต่อหน้ามายเฟรนด์เลยนี่ [จิกตาใส่ทันที]

มินอู: ดุจริงโว้ย!! [ตะโกนใส่พร้อมรีบวิ่งไป]

กวัง: หนอย!!เจ้าเด็กบ้าแน่จริงอย่าวิ่งหนีไปเซ่!! [ตะโกนไล่หลัง

        ซีวาน จุนยอง แทฮอน เอามือปิดหู แต่ฮีชอลกลับหัวเราะ

        ลั่นกวังฮีหันมาจ้องดุๆ] นายหัวเราะอะไรฮีชอล!! [หันมา

        ถามดุ]

ฮีชอล: เปล่านี่~ [ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนเดินไป กวังฮีเม้ม

           ปากมองตามอย่างหมั่นไส้]

แทฮอน: เราไปกันเถอะนะ [เดินมากอดคอกวังฮียิ้มและพากัน

             เดินไป]

กวัง: จริงๆเลยนี่ฉันไม่อยากบ่นเลยนะกับเจ้าเด็กดื้อนั่น [บ่น]

จุนยอง: แต่ตอนนี้นายกำลังบ่นอยู่นะ [พูดขำๆก่อนเดินไป]

กวัง: อย่ามาว่าฉันเลยน่า ถ้าไม่ห่วงฉันก็ไม่บ่นหรอกน่า [บอก

        อย่างหน่ายๆ] แล้วซีวานล่ะทำไมวันนี้ดูเงียบจังไม่สบาย

        เหรอ? [รีบเดินมาหาเอามืออังหน้าผาก] ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา

        [บอกอย่างเป็นห่วง]



ซีวาน: ขอบใจนะฉันไม่เป็นอะไรหรอก [ตอบยิ้มๆแต่คนช่าง

           สงสัยอย่างกวังฮีเหรอจะยอม เจ้าตัวไม่ตอบก็ถามคน

           อื่นก็ได้นี่นา คิดดังนั่นก็ยิ้มออกทันทีก่อนเดินตามทุก

           คนไป]

ณ ชมรมยิงธนู เมื่อทุกคนไปถึงก็เจอกับการฝึกที่เคร่งครัด

     ของเควิน ที่เป็นทั้งหัวหน้าชมรมและครูฝึก เพราะเควิน

     เรียนยิงธนูกับคุณปู่มาตั้งแต่อายุ 5 ขวบ แข่งมาแล้วทั่ว

     ประเทศและได้แชมป์มาหลายรายการ เพราะการที่โดนคุณ

     ปู่เคร่งครัดมาตลอด เขาจึงมาเคร่งครัดเอากับคนในชมรม

     ด้วย

ชิค: พี่คร้าบ!!ผมจะตายแล้วนะคร้าบ~ [ตะโกนเสียงอ่อย

        เพราะแขนล้าไปหมดแล้ว ตั้งแต่เริ่มซ้อมนอกจากเคฟจะ

        ให้วิ่งรอบโรงฝึกแล้ว ยังต้องซ้อมยิงธนูอีก เควินยืน

        กอดอกมองคนโอดครวญนิ่ง ใครจะรู้ว่าเขากำลังหัวเราะ

        สะใจที่ได้แกล้งเจ้าวายร้ายแสนซนนั่นได้]

        พี่คร้าบบบบบ~[โอดครวญเพราะล้าเต็มที]

เคฟ: เอ้าทุกคนเลิกซ้อมได้!! [ตะโกนบอก]

ทุกคน: โอส!! [ตอบรับและเลิกซ้อม]

กวัง: นายไม่โหดไปหน่อยเหรอเควิน เดี๋ยวเกิดเจ้าชิคเป็นอะไร

        ไปมีวังชมรมยิงธนูของนายเจ๊งเลยนะ [มีขู่เคฟหันมามอง

         นิ่งอย่างเย็นชา] อย่ามองแบบนี้นะฉันหนาวบรื๋อ! [พูด

         พร้อมทำท่าขนลุก]

เคฟ: หมอนั่นอึดจะตาย ถ้าจะเป็นอะไรคงไม่รอดตั้งแต่ 5 นาที

         แรกที่ก้าวเข้ามาในชมรมนี้แล้วล่ะ [บอกนิ่งก่อนเดินไปที่

         ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า กวังฮีถอนหายใจหน่ายๆกับความเย็น

         ชาของเควิน คนที่เหลือพากันยิ้มขำๆ]

กวัง: ฉันจะไม่ถือโทษที่พวกนายหัวเราฉัน เพราะหัวฉันมัน

         กำลังแล่นอิอิ [โพล่งบอกทุกคนหันมามองพร้อมกับยิ้ม

         ขำกวังฮีกันเบาๆเบาๆ] ตลกกันมากเลยนะพวกนาย~

         [จิกตาแจกทุกคนเฉไปทำอย่างอื่น 55555]

ชิค: ซีวานฮยองงงงงงงงงง~[วิ่งมาหาอย่างเร็วแล้วกอดอ้อนๆ

        ทันที ซีวานทุบแขนไป2ที] ผมซ้อมยิงธนูจนแขนล้าไป

        หมดแล้วครับนวดให้หน่อยนะ [ยิ้มอ้อนๆซีวานเลยทุบหัว

        ไป 2 ที]

ซีวาน: นี่แน่ะ [ออกอาการหมั่นไส้]

ชิค: โอ๊ย!พี่ครับผมบอกว่าแขนล้าให้นวดแขนครับพี่

        ไม่ใช่ทุบหัวทุบแขนเนี่ยๆ [บอกและทำให้ดูซีวานมอง

         อย่างระอาปนหมั่นไส้ พอดีเควินเดินมาถึง]

ซีวาน: เควินนายไม่ให้หมอนี่ซ้อมให้แขนหักไปเลยล่ะ [บอก

           เควิน ชิคทำหน้างอใส่พี่ทันที]

เคฟ: พอดีหมดเวลาซะก่อนน่ะ [ตอบอย่างไม่ยี่หระเท่านั้น

         แหละทุกคนก็หัวเราะเลย]

ชิค: พี่ว่าอะไรนะ!!นี่ถ้าไม่หมดเวลาซะก่อนพี่จะให้ผมซ้อมจน

       แขนหักเลยเรอะ!! [ว้ากลั่นโรงฝึกนั่นยิ่งสร้างความขำให้

       ทุกคนพากันหัวเราะดังๆอย่างหยุดไม่อยู่] ผมงอนพวกพี่

       แล้ว!! [ตะคอกใส่ก่อนเดินออกจากชมรมไปเลย เคฟกด

       ยิ้มมุมปากแอบสะใจ"งานนี้ฉันชนะ"เคฟคิดในใจ]

ฮีชอล: โอย~ฉันขำจนจะบ้าแล้ว 5555555555555555

            [หัวเราะและเดินออกไป]

จุนยอง: นายก็แกล้งชิคเกินไปนะเคฟ [บอกพร้อมตบบ่าเคฟ

             เบาๆ] แต่ก็ขำดีล่ะ 555555555555 [เดินตาม

             ฮีชอลออกไป]

กวัง: รอฉันด้วย 5555555555 โอ๊ย!ขำเจ้าชิคจริงๆแฮะ [แล้ว

         วิ่งตามจุนยองไป]

แทฮอน: ไปเข้าห้องเรียนกันได้แล้วล่ะเดี๋ยวจะออดซะก่อน

              [บอกไปเช็ดน้ำตาไป ขำน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว]

ซีวาน:ไปกันเถอะฉันขำจนปวดท้องแล้ว นี่นายไม่ขำเลย

           เหรอเคฟ? [ถามเคฟยิ้มให้]

เคฟ: ฉันขำสะใจอยู่ในใจล่ะ [บอกและกอดคอซีวานเดิน

         หัวเราะกันออกไป แทฮอนมองตามยิ้มๆ เขาชอบ

         บรรยากาศในโรงเรียนที่มีเพื่อนๆแบบนี้ที่สุด ก่อนรีบวิ่ง

         ตามไป]

#ทางด้านฮยองชิคที่อารมณ์หงุดหงิดต้องหลบไปทำให้

   อารมณ์เย็นลงก่อนขึ้นห้องเรียนเมื่อออดดังแล้วนั่นเอง

   พอเขาไปถึงห้องทุกคนก็นั่งประจำที่กันเรียบร้อยแล้ว

   เมื่อเขาเดินไปนั่งที่ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีอาจารย์ก็เข้ามาพอดี

อาจารย์: อ้อฮยองชิคเธออย่าพึ่งหลับนะ  อาจารย์มีเพื่อนใหม่

               มาแนะนำให้พวกเธอรู้จักนะ [อาจารย์บอกยิ้มๆ

               ทุกคนฮือฮากันใหญ่ยกเว้นชิคที่ตอนนี้อารมณ์ขุ่น

               มัว]

ชิค: ถ้าไม่สวยไม่ต้องบอกผมหรอกครับอาจารย์เชิญแนะนำ

       กันตามสบายเลยครับผมจะนอน [ว่าแล้วก็กำลังจะฟุบ

       หน้าลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะได้ยินเสียงฮือฮานกกระจอกแตก

       รังของเพื่อนร่วมชั้นเรียนทั้งหลาย เลยเงยไปมองที่หน้า

       ชั้นเรียนบ้างก่อนจะอึ้ง]

อาจารย์: แนะนำตัวสิ [อาจารย์บอกนักเรียนใหม่]



?: ผมคิม ดงจุน ยินดีที่ได้รู้จักครับ [แนะนำชื่อตัวเอง ก่อนจะ

    เงยมาสบตาเข้ากับหน้าอึ้งๆของคนหลังห้องที่ตัวสูงสะดุดตา

    ทั้งๆที่นั่งลงแล้วแท้ๆ]

ชิค: คนบ้าอะไรทำหัวสีนี้มาเรียนโรงเรียนใหม่ได้อย่างไม่

        สะทกสะท้าน [พึมพำ]

อาจารย์: เอาล่ะดงจุนไปนั่งโต๊ะว่างข้างๆคนตัวสูงๆนั่นนะ

              [อาจารย์บอกยิ้มๆ]

ชิค: ผมชื่อฮยองชิคครับอาจารย์!! [ยกมือขึ้นและลุกขึ้นยืน

        เต็มความสูง อาจารย์ถอนหายใจหน่ายๆ]

อาจารย์: นั่นแหละๆไปนั่งข้างๆฮยอนชิคเขานะ [อาจารย์บอก

               และหันไปเริ่มสอน]

ดงจุน: ครับอาจารย์ [ตอบรับและโค้งให้อาจารย์ก่อนเดินไป

           นั่งที่ว่างนั้น]

ชิค: หัวนายใครทำสีหกใส่เหรอ? [โพล่งขึ้นเบาๆแต่ไม่ได้มอง

       คนฟังสักนิด ดงจุนหันไปมองนิดนึงก่อนจะนั่งลงอย่างไม่

       สนใจคนตัวสูงนั่นอีกเลย]